Χαλασμένα τα ρολόγια
Τρέχουν σαν τρελά
Η ώρα χάνεται τόσο γρήγορα
Δεν προλαβαίνω να σε χαρώ
Λίγη ώρα σε σκέφτομαι
Και η μέρα περνά
Είσαι άγγελος που έγινες δαίμονας
Και σταματάς το χρόνο
Έγινες αναπόσπαστο κομμάτι
Και όμως σε ξέρω λίγο
Με ανάγκασες να αναστηθώ
Τη ζωή μου να μπορώ να ζω
Και θέλω να σου μιλήσω
Να μάθω αν νιώθεις
Αν καταλαβαίνεις την ένταση
Το ρεύμα σου που με χτυπά
Σαν ένα απαλό χάδι
Και ένα άγγιγμα στο λαιμό
Που το ακολουθεί ένα μικρό φιλί.
Όπως η τέχνη μιλάει τη γλώσσα της καρδιάς
Έτσι τα στιχάκια μου καθρέφτης της δικής σου ομορφιάς
Και αν το ποίημα μου είναι κρύο
Φταίει που μοιάζει με το δικό σου αντίο
Και αν σκοτάδι φανερώνει ο ρυθμός
Είναι που ο ήλιος δεν είναι πλέον φωτεινός
Και αν η θλίψη επικρατεί
Φταίει πως και εσύ έχεις χαθεί
Και χάνομαι και εγώ
Δίχως το δρόμο να μπορώ να βρω
Σαν τα ελεύθερα πουλιά
Που απέμειναν χωρίς φωλιά
Και αν η μορφή μου δεν είναι καθαρή
Υπεύθυνο το όνειρο που έχει εικόνα θολή
Συνδυάζοντας μια ανάμνηση τρελή
Δίχως νόημα, χωρίς αρχή.
Γιατί με στείλατε στη γη?
Τι κακό έκανα στην άλλη πατρίδα?
Οτιδήποτε απαίσιο δημιουργείτε
Το παρατάτε εκεί, το ξεφορτώνεστε.
Όλα τα ελαττωματικά κομμάτια εκεί
Και όλα εκεί είναι φυσικά
Για αυτό το επονομαζόμενο είδος τον «άνθρωπο»
Άνθρωποι είμαστε λάθη κάνουμε
Έτσι λένε όλοι εδώ και αισθάνονται ευχαρίστηση
Κανείς δεν αναζητά την αιτία του ελαττώματος
Ώστε να το διαγράψει
Και έτσι επαναπαύονται εδώ
Σε μία λάθος κοινωνία
Με κοινό τους στόχο να καλύψουν τα λάθη τους
Με φθηνές δικαιολογίες
Και πεποιθήσεις πως είναι αλάθητοι
Αυτός είναι ο λόγος που θέλω να φύγω
Σας παρακαλώ δεχτείτε με πίσω
Και μένα για τα ελαττώματα με ρίξατε εδώ
Αλλά θέλω να αλλάξω, να βελτιωθώ
Όχι να μείνω σε αυτό το βάλτο
Σε αυτόν με το όνομα «Γη»
Η καρδιά είναι από γυαλί
Όταν οι λέξεις την χτυπήσουν
Ραγίζει σπάει και κομματιάζεται
Αν ραγίσει μπορεί εύκολα να επανορθωθεί η ζημιά
Αν σπάσει πιο δύσκολα
Αν όμως κομματιαστεί
Μόνο με ειδική επεξεργασία
Ατελείωτη αγάπη και ειλικρίνεια
Μόνο έτσι θα έλιωναν τα κομμάτια
Με τη βοήθεια της φλόγας σου
Και μετά θα ανασχεδιάζονταν το σχήμα της
Και θα μπορούσε να ξαναζήσει
Να υπάρξει ξανά
Αλλά και τότε μένει ο φόβος
Μένει η αμφιβολία, το μήπως
Η κάθε σκέψη που μπορεί
Να την κάνει θρύψαλα ξανά, ξανά, ξανά
Και αν κάποτε εσύ όπως σπάει
Ξεφύγει κάποιο γυαλί και με χαρακώσει
Και αν αυτό είναι το τέλος?
Θα σε πειράξει η απουσία μου?
Θα νιώσει πως εσύ με χαράκωσες?
Ο έρωτας είναι ασθένεια
Είμαι βαριά άρρωστη
Από την υπόταση που με χαρακτηρίζει
Το βλέμμα σου οδηγεί
Σε γρήγορους κτύπους την καρδιά μου
Δεν μπορώ να εξηγήσω το πως
Η επιρροή που μου ασκείς
Συνοδευμένη από την αύρα που σε περιβάλλει
Με σταματά, με κοκαλώνει
Είναι μερικά δευτερόλεπτα μόνο…
Στιγμές περνούν μπροστά μου
Η ένταση σου με περιτριγυρίζει
Όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα
Το μυαλό δεν αντιδρά
Σειρά λοιπόν έχει η καρδιά
Οι γρήγοροι παλμοί
Προσπαθούν μάταια να με συνεφέρουν
Το βλέμμα σου με καρφώνει
Η σκέψη μου θολώνει
Χαμογελώ
Δεν ξέρω αν φταίει η αμηχανία
Αν απλά με τρελαίνει η αδιαφορία
Δεν ξέρω αν σε νοιάζει
Αν σε επηρεάζει
Πώς να εκφράσω αυτό το πάθος
Πώς να πιστέψω ότι είσαι λάθος
Είσαι το μόνο ενδιαφέρον στη ζωή μου
Η πηγή της αντοχής μου….
Να κλείσεις αυτήν τη πληγή
p.s αυτο ηταν το 1ο ποιημα που εγραψα!
ειναι λιγο μικρο αλλα ηταν το πρωτο μου ερεθισμα και η αρχη του κακου!
Δεν είσαι αυτό που έψαχνα
Και όμως μπήκες στη ζωή μου
Έγινες το μόνο μου θέλω
Χωρίς να το καταλάβω
Το μόνο που θυμάμαι
Μια ένταση
Μια καρδιά που χτυπά
Και ένα λουλούδι ψεύτικο
Ψεύτικο σαν την αγάπη σου
Το λουλούδι όμως το φροντίζω
Περισσότερο από πραγματικό
Είναι ψεύτικο αλλά θέλω να ναι καλά
Μα περισσότερο το χαμόγελο σου
Θέλω ποτέ να μην χαθεί
Μόνο 1 άτομο ξέχασα να αγαπώ
Μόνο εμένα
Δεν με θυμάμαι πλέον
Δεν με πειράζει
Αφού η μεγαλύτερη χαρά και ηδονή
Βρίσκεται σε ένα χαμόγελο
Μια αγκαλιά και μια ανάμνηση
Όλα αλλάζουν στον άνθρωπο
Όλα εκτός από τα μάτια
Τα μάτια είναι πάντα ίδια
Φαίνονται τόσο μικρά είναι τόσο διακριτικά
Σχεδόν ανύπαρκτα
Τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής
Τα δικά μου όμως είναι κλειστά
Μα η ψυχή θέλει να βγει
Δεν μπορεί όμως από τα παράθυρα
Γι αυτό βγαίνει από την πόρτα
Και αποτυπώνεται πάνω στο χαρτί.
Βρέχει πάλι, το κρύο φωλιάζει μέσα μου, σταγόνες παίρνουν μορφή πάνω στο πρόσωπο μου.Δεν είναι δάκρυα, είναι ευχές, είναι στιγμές, είναι ο χρόνος που σχήμα και μορφή, μα πάνω απ όλα είναι αναμνήσεις, είναι όσα έζησα, όσα είδα και όσα άκουσα! Πάντα ο ήχος της βροχής φέρνει στο μυαλό μου ΠΟΛΛΑ είναι πολλά που μόνο σε σταγόνες ξαναζούν, είναι το νερό πηγή ζωής και η βροχή οι μέρες που δεν θα ξαναζήσουμε, και εσύ πέρασες από τη ζωή μου και εσύ και εσύ και εσύ… Όλοι πήραν/ανακάλυψαν μια πλευρά μου ο καθένας μια διαφορετική. Μπορεί να με αγάπησες μπορεί να με μίσησες μπορεί να μην με θυμάσαι μπορεί και να βρεθείς αργότερα στη ζωή μου…
Οι σταγόνες είναι μαγικές κάνουν τα πάντα να λάμπουν ξεγυμνώνουν την πραγματική ομορφιά και αλήθεια...Λένε ότι το νερό είναι πηγή ζωής, εγώ λέω ότι το νερό είναι πηγή έμπνευσης! Η βροχή και το κλάμμα έχουν γίνει η καλύτερη συντροφία της τέχνης. Και εσύ είσαι η μεγαλύτερη τέχνη, εμφανίζεσαι σε ότι υγρο έχω ζήσει και με παρακινείς να γράψω να ζωγραφίσω να ταξιδέψω, σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει τίποτα μόνο η γλυκιά και ανατριχιαστική σου αναμνηση.
Ο χρόνος είναι απροσδιόριστος δεν μετριέται. Δεν λες σ αγαπώ 5 λεπτά και σε μισώ 4. Ο χρόνος δεν μετριέται. Αυτό που πραγματικά μπορείς να μετρήσεις είναι οι στιγμές, οι στιγμές που σε στιγματίζουν και αν και «δευτερόλεπτα» είναι όλη σου η ζωή. Είναι τότε που αγγίζεις την αιωνιότητα και εκεί που πεθαίνεις και βολτάρεις στον παράδεισο μαζεύεις λουλούδια ταυτόχρονα όμως λιώνεις στο ζεστό καζάνι της κόλασης και αμέσως επιστρέφεις με τα ανάμικτα συναισθήματα τη ζωή. Ναι σταμάτησες τα χρόνο, ναι έζησες την αιωνιότητα, τη στιγμή αυτήν που θα κουβαλάς πάντα μαζί σου με την ανατριχίλα και ηδονή που σου άφησε για δώρο.
