Βροχή μου...

Βρέχει πάλι, το κρύο φωλιάζει μέσα μου, σταγόνες παίρνουν μορφή πάνω στο πρόσωπο μου.Δεν είναι δάκρυα, είναι ευχές, είναι στιγμές, είναι ο χρόνος που σχήμα και μορφή, μα πάνω απ όλα είναι αναμνήσεις, είναι όσα έζησα, όσα είδα και όσα άκουσα! Πάντα ο ήχος της βροχής φέρνει στο μυαλό μου ΠΟΛΛΑ είναι πολλά που μόνο σε σταγόνες ξαναζούν, είναι το νερό πηγή ζωής και η βροχή οι μέρες που δεν θα ξαναζήσουμε, και εσύ πέρασες από τη ζωή μου και εσύ και εσύ και εσύ… Όλοι πήραν/ανακάλυψαν μια πλευρά μου ο καθένας μια διαφορετική. Μπορεί να με αγάπησες μπορεί να με μίσησες μπορεί να μην με θυμάσαι μπορεί και να βρεθείς αργότερα στη ζωή μου…

Οι σταγόνες είναι μαγικές κάνουν τα πάντα να λάμπουν ξεγυμνώνουν την πραγματική ομορφιά και αλήθεια...Λένε ότι το νερό είναι πηγή ζωής, εγώ λέω ότι το νερό είναι πηγή έμπνευσης! Η βροχή και το κλάμμα έχουν γίνει η καλύτερη συντροφία της τέχνης. Και εσύ είσαι η μεγαλύτερη τέχνη, εμφανίζεσαι σε ότι υγρο έχω ζήσει και με παρακινείς να γράψω να ζωγραφίσω να ταξιδέψω, σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει τίποτα μόνο η γλυκιά και ανατριχιαστική σου αναμνηση.

xronos vs stigmes

Ο χρόνος είναι απροσδιόριστος δεν μετριέται. Δεν λες σ αγαπώ 5 λεπτά και σε μισώ 4. Ο χρόνος δεν μετριέται. Αυτό που πραγματικά μπορείς να μετρήσεις είναι οι στιγμές, οι στιγμές που σε στιγματίζουν και αν και «δευτερόλεπτα» είναι όλη σου η ζωή. Είναι τότε που αγγίζεις την αιωνιότητα και εκεί που πεθαίνεις και βολτάρεις στον παράδεισο μαζεύεις λουλούδια ταυτόχρονα όμως λιώνεις στο ζεστό καζάνι της κόλασης και αμέσως επιστρέφεις με τα ανάμικτα συναισθήματα τη ζωή. Ναι σταμάτησες τα χρόνο, ναι έζησες την αιωνιότητα, τη στιγμή αυτήν που θα κουβαλάς πάντα μαζί σου με την ανατριχίλα και ηδονή που σου άφησε για δώρο.

ourliaxta

Όταν σ ακούω, η ψυχή μου

σαν μαραμένο από το κρύο του χειμώνα

τριαντάφυλλο ξαφνικά ανθίζει

και σαν κάστρο παλιό

βυθισμένο στην ησυχία του σκότους

προβάλλουν ηλιαχτίδες.

Τα παλιά και σκονισμένα κεριά

ξαφνικά ανάβουν φωτίζοντας το δρόμο,

το δρόμο της ψυχής μου

που εσένα, μόνο εσένα

περιμένει να περπατήσεις,

να τρέξεις, μόνο μην φύγεις

τότε τα κεριά θα σβήσουν

και το κάστρο θα παραμείνει

ερειπωμένο και ακατοίκητο.

Με τον μανιασμένο αέρα να χτυπά

να χτυπά, να τρίζουν τα τζάμια

και να το κατακλύζουν

οι δαίμονες και τα ουρλιαχτά

τα δικά μου ουρλιαχτά

ουρλιαχτά της φυλακισμένης

και μανιασμένης ψυχής μου..