Το κακό και το καλό είναι 2 λέξεις που ακούμε από μικρή ηλικία. Όταν ήμασταν παιδιά μας έλεγαν μην κάνεις αυτό είναι κακό να κάνεις τα άλλο είναι καλό. Μας έλεγαν πως είναι καλό οι φίλοι μας να είναι καλοί μαθητές, να τα πηγαίνουν καλά με τους γονείς τους και γενικά να έχουν μια ήρεμη-καλή ζωή. Κακό δηλ θεωρούσαμε τα παιδιά που έτρεχαν με τα αμάξια-μηχανές που κάπνιζαν, που βρίζανε που μεθούσαν, που έκαναν χρήση ναρκωτικών, που με το ζόρι τελείωναν (όσοι τελείωναν) το σχολείο με λίγα λόγια «κακές παρέες»
Στην εφηβεία οι έννοιες αυτές αλλάζουν. Όταν το «καλό» σε πληγώνει και το «κακό» έρχετε να σε βοηθήσει τότε πλέον καταλαβαίνεις ότι οι έννοιες καλό και κακό είναι πολύ σχετικές…Υπάρχει μια πολλή λεπτή γραμμή που χωρίζει το καλό με το κακό.
Όταν φτάνει η στιγμή που το «καλό» εκεί που χρειάζεσαι ένα στήριγμα έρχεται και σε αποτελειώνει, εκεί που νιώθεις ότι κανένας δεν νοιάζεται για σένα, εκεί ξαφνικά βρίσκεις το «κακό» που σε σηκώνει από τον πάτο που είχες φτάσει. Άρα τελικά τι είναι καλό και τι κακό? Υπάρχει απάντηση ή μήπως τελικά είναι κάτι το οποίο είναι στην προσωπική κρίση του καθενός ξεχωριστά? [παιδιά σας ευχαριστώ που μου σταθήκατε και όσο για τους άλλους δεν με νοιάζει τι λένε;) ]
