Δεν περνά η ώρα,

μετρώντας ένα-ένα τα λεπτά

περιμένω να φτάσει η στιγμή.

Η στιγμή που θα σε δω.

Ξέρω πως δεν με περιμένεις

Έρχομαι ακάλεστη στο ραντεβού

ξέρω καλά πως θα ‘σαι εκεί.

Θα σε δω να χαμογελάς

με το ανεκτίμητο χαμόγελο σου.

Τα γλυκά σου μάτια

ξαφνικά θα διασταυρωθούν

γεμάτα απορία με τα δικά μου.

Είναι τόσα που θέλω να σου πω

τόσα που θέλω να κάνω.

Αλλά δεν έχουν νόημα

Δεν με αφήνεις

Έχεις χτίσει τα τείχη σου

Και έμεινα απ’ έξω

Δεν μπορώ να μπω

Να μπω μέσα σου

Να νιώσω τα όνειρα σου

Να αγγίξω την ψυχή σου

Και να αφεθώ στην αγκαλιά σου

Εκεί που ο χρόνος σταματά

Οι πόνοι χάνονται

Και μόνο εγώ εσύ και το συναίσθημα

Μόνο αυτά επιβιώνουν.

Αντέχω ακόμα..

Μοιάζεις στον αέρα που φυσά

Είσαι σαν αγκάθι που με τρυπά

όσο και να προσπαθείς

δεν βγαίνει αίμα από την πληγή

φύσα όσο μπορείς, δεν λυγίζω

ήσουν φλόγα,

μα δεν με πειράζει πια

έμαθα πως είσαι οφθαλμαπάτη

μέσα σου έχει στερέψει η αγάπη

είναι δύσκολο να σ αγαπώ

και ούτε που σε νοιάζει αυτό

είναι τρελό να με κοιτάς

να κάνεις ότι αγαπώ

τώρα έμαθα να αντέχω

αντέχω στο κρύο

αντέχω στον πόνο

αντέχω στη φωτιά

αντεεεεεεχω….

Η θλίψη και η οργή

Δεν παίζουν πια μαζί μου

Είναι καιρός που γυρίζει

Σε μένα η λογική μου

Μου άφησες δώρο ένα παντοτινό σημάδι

Που πλέον η μορφή του

Χάνεται μες το σκοτάδι...