Όπως η τέχνη μιλάει τη γλώσσα της καρδιάς
Έτσι τα στιχάκια μου καθρέφτης της δικής σου ομορφιάς
Και αν το ποίημα μου είναι κρύο
Φταίει που μοιάζει με το δικό σου αντίο
Και αν σκοτάδι φανερώνει ο ρυθμός
Είναι που ο ήλιος δεν είναι πλέον φωτεινός
Και αν η θλίψη επικρατεί
Φταίει πως και εσύ έχεις χαθεί
Και χάνομαι και εγώ
Δίχως το δρόμο να μπορώ να βρω
Σαν τα ελεύθερα πουλιά
Που απέμειναν χωρίς φωλιά
Και αν η μορφή μου δεν είναι καθαρή
Υπεύθυνο το όνειρο που έχει εικόνα θολή
Συνδυάζοντας μια ανάμνηση τρελή
Δίχως νόημα, χωρίς αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου