Όταν σ ακούω, η ψυχή μου
σαν μαραμένο από το κρύο του χειμώνα
τριαντάφυλλο ξαφνικά ανθίζει
και σαν κάστρο παλιό
βυθισμένο στην ησυχία του σκότους
προβάλλουν ηλιαχτίδες.
Τα παλιά και σκονισμένα κεριά
ξαφνικά ανάβουν φωτίζοντας το δρόμο,
το δρόμο της ψυχής μου
που εσένα, μόνο εσένα
περιμένει να περπατήσεις,
να τρέξεις, μόνο μην φύγεις
τότε τα κεριά θα σβήσουν
και το κάστρο θα παραμείνει
ερειπωμένο και ακατοίκητο.
Με τον μανιασμένο αέρα να χτυπά
να χτυπά, να τρίζουν τα τζάμια
και να το κατακλύζουν
οι δαίμονες και τα ουρλιαχτά
τα δικά μου ουρλιαχτά
ουρλιαχτά της φυλακισμένης
και μανιασμένης ψυχής μου..
Καθε φορα που βρεχει σκιαζομαι...θυμαμαι τις στιγμες γεματες παθος κ ηδονες που ζησαμε μαζι και σκιαζομαι μια ανατριχιλα κανει ολο το κορμι να τρεμει ,μπορει να μην ημουν ποτε το αλλο σου εγω, μπορει ποτε να μην κυλησα στις φλεβες σου αλλα υπαρχω μεσα σου σαν μια κοκκινη ζεστη γραμμη του ποθου. ενος ποθου που ποτε δεν εσβησε..το διακρινω στο κοιταγμα σου που αν και δειχνει φυσιολογικο ειναι τοσο κοφτερο σαν να μιλαει μεσα στην καρδια μου, το διακρινω απο το διαβολικο κ αθωο χαμογελο σου που καθε φορα με στελνει στην πιο ωραια κολαση που εχω ζησει ποτε μου στον ερωτα σου, τον αδιακοπο....που αν και ειναι μακρια τον νιωθω μεσα μου. Οσο μακρια και αν βρισκονται οι ψυχες μας καθε που βρεχει πλησιαζουν η μια την αλλη καθε φορα για τον ιδιο σκοπο...για την ολοκληρωση ενος φλογερου παθους...
ΑπάντησηΔιαγραφήό,τι και να πω είναι λίγο...keep walking!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήthanks!!! θα βαλλω και αλλα εννοειτε ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή